Wysterylizować i podzielić między sąsiadów
Już w 1941 roku ukazała się publikacja niejakiego Theodoe’a Newmana Kaufmana, amerykańskiego biznesmena pochodzenia żydowskiego. Nosiła tytuł „Germany Must Perish!” (Niemcy muszą zginąć). W tekście Kaufman postulował całkowitą sterylizację narodu niemieckiego (a przy okazji austriackiego), by jego członkowie nie mogli się rozmnażać. Ziemie przez nich zamieszkiwane Kaufman proponował oddać sąsiadom. I tak Polsce miałyby przypaść (poza Śląskiem i Pomorzem) Niemcy wschodnie aż po – mniej więcej – Łabę. Czechom – Łużyce i prawie cała Austria, bez alpejskiego „ogonka”, który miał być włączony do Szwajcarii. Na zachodzie Polska graniczyłaby z Holandią, która powiększyłaby się kilka razy zajmując Niemcy północne i środkowe. Czechy natomiast uzyskałyby granicę z Francją, bo to jej przypadłyby Niemcy południowe z Bawarią.
Tekst ten – nie dość, że na Zachodzie wzgardzony i uznany za rasistowski i barbarzyński (choć nie przez każdego – Hemingwayowi w jednym z tekstów również wyrwało się, że Niemców dobrze by było wysterylizować) – wykorzystany został był przez nazistowską propagandę jako dowód na istnienie żydowskiego spisku mającego na celu zniszczenie Niemiec. I – być może – przyczynił się do zaostrzenia terroru wobec Żydów na terenach okupowanych przez Rzeszę.
Zreslawizować
Niespecjalnie realistyczne pomysły co do Niemiec miało polskie Stronnictwo Narodowe, które jeszcze w czasie wojny opublikowali broszurę pt. „Granice Wielkiej Polski”. Był rok 1941, nad upokorzoną Polską pastwił się niemiecki nacjonalizm, a nasi rodzimi nacjonaliści już kombinowali jak odebrać Niemcom ziemie aż po Rugię i Łużyce (a Rosjanom – Smoleńsk).
Jeszcze bardziej ambitną (i jeszcze bardziej nierealną) wizję miał antropolog związany z SN – Karol Stojanowski. Niedługo po wojnie wydał broszurę pod tytułem „O reslawizację wschodnich Niemiec”. Stojanoski proponował ni miej, ni więcej, tylko odtworzenie słowiańskich organizmów państwowych, które istniały w średniowieczu na terenie wschodnich Niemiec. Zwracał uwagę na toponimy o słowiańskim rdzeniu, na resztki słowiańskich narodów żyjących na tym terenie.
„W skład państwa połabskiego, które można by nazwać państwem Wendow (Wendland), powinnyby wejść wszystkie ziemie Obotrytow i Lutykow oraz te skrawki dawnej Słowiańszczyzny, które nie wejdą ewentualnie w skład państwa łużyckiego albo czeskiego. Byłoby to państwo duże, oparte o Morze Niemieckie i Bałtyckie, graniczące z Polską, Łużycami, Niemcami i Danią. W państwie tym znajdowałyby się tak wielkie miasta, jak Berlin, Magdeburg, Lubeka, Kilonia i Hamburg”.
Jak Stojanowski wyobrażał sobie niewyobrażalne, czyli „reslawizację” w praktyce?
„Przez długi jeszcze czas językiem potocznym a nawet urzędowym w państwie połabskim byłby język niemiecki. Język połabski dopiero by powoli wprowadzano. Wprowadzono by go najpierw ochotniczo, a w miarę upowszechnienia wprowadzono by go do urzędów. Organizacja Zjednoczonych Narodów byłaby protektorem państwa połabskiego, pilnując, aby elementy chcące się reslawizowac nie były narażone na terror i szykany Niemców o hitlerowskim poglądzie na świat”.
Nikt tez Stojanowskiego nigdy nie wziął na serio.
Oddać część Niemiec Holandii
Plan, zwany od nazwiska jego twórcy, holenderskiego adwokata, planem Bakker-Schutta, zakładał przyznanie Holendrom zachodnich terenów Niemiec w ramach reparacji za szkody wojenne. Holendrzy domagali się m.in. Kolonii (po holendersku – nazywanej Keulen), Akwizgranu (Aken), Osnabrueck (Osnabrugge) i Muenster (Munster). Lokalną niemiecką ludność planowano „zniderlandyzować”. Zmiany te miały powiększyć terytorium Holandii o ponad połowę.
Z planu nic nie wyszło, choć Holendrzy otrzymali, o czym mało kto wie, część niemieckiego terytorium. Chodziło o drobne korekty granicy, największą zmianą było przejście pod holenderską administrację gminy Selfkant. Większość z tych zmian (włącznie z Selfkant) zostało anulowanych po 1963 roku: Niemcy wykupiły te terytoria z powrotem za kwotę 280 milionów marek.
źródło: ahistoria.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz